De Beste Stuurlui: niet Manhattan, wel Chicago, en grillige politici

Op vrijdag bespreekt Vers Beton in deze commentaarrubriek het grote én het kleine nieuws van de stad. Uw Eerste Hulp bij de Vrijmibo, dát zijn de Beste Stuurlui. Deze week: Rotterdam is niet Manhattan, wel Chicago, en slaat adviezen in de wind.

Politici slaan adviezen in de wind

Gisteren werd door de Rotterdamse gemeenteraad vergaderd over het nieuwe Cultuurplan. Tijdens deze begrotingsvergadering werden door de verschillende fracties een uitbundige hoeveelheid moties ingediend met correcties op het Cultuurplanadvies van de RRKC. Dinsdag 13 november zal definitief over de moties gestemd worden door de fracties. Hoewel gesteld werd dat de RRKC haar werk zo goed gedaan had, en dat men wel van heel goede huize moest komen om hieraan te gaan tornen, is dat precies wat enkele fracties wel deden. Geld ging naar instellingen met een negatief advies, die de partijen om wat voor reden dan ook na aan het hart liggen, ten koste van instellingen die door de RRKC wél van een positief advies zijn voorzien. Inhoudelijk is daar veel over te zeggen, maar het gaat me hier om iets anders. Het is namelijk niet de eerste keer dat de gemeenteraad of het college van B&W een deskundig advies in twijfel trekt.

Dit jaar lag het college van B&W al meermaals overhoop met een ander adviesorgaan, de Rotterdamse Rekenkamer. RTV Rijnmond berichtte in juni dat bijna de helft van de rapporten van de Rekenkamer ongelezen in de prullenbak verdwijnt. Dit lijkt me wat sterk, maar ook het wel lezen van rapporten is geen garantie voor succes. Zo leverde burgemeester Aboutaleb harde kritiek op een rapport over stadswachten. Hij vond het rapport slecht en de conclusies eenzijdig, en wilde de aanbevelingen niet overnemen. Meer recent was er vanuit de Rekenkamer kritiek op het dekken van tekorten met geld uit het Investeringsfonds Rotterdam, tegen het advies van de Rekenkamer in.

Ten slotte een wat ouder besluit, maar wel één waarvan de consequenties zich steeds scherper aftekenen: de Calypso. In 2005 gaf de Rotterdamse welstand hier een negatief advies over. Vervolgens werd door de verantwoordelijk wethouder een ‘second opinion’ aangevraagd bij de Utrechtse welstand, maar toen ook zij een negatief advies brachten werd dit initiatief ontmaskerd als een farce. Het was slechts een laatste poging te legitimeren wat reeds vaststond: de Calypso moest en zou er komen.

Zijn dit slechts incidenten, die ieder op zich gerechtvaardigd kunnen worden? Of hebben we hier te maken met een tendens dat bewindslieden de adviezen van deskundigen als dat zo uitkomt in de wind slaan? Het gemak waarmee aan weloverwogen adviezen voorbijgegaan wordt is op zijn minst verontrustend. Ik laat belangrijke keuzes liever aan bewindslieden die hun adviseurs in woord en daad serieus nemen, dan aan grillige politici die er een gewoonte van maken vakkennis en expertise als irrelevant te diskwalificeren.

door Sereh Mandias

Illustratie

Windy city aan de Maas

Rotterdam is eigenlijk net Chicago. Beide steden ontlenen hun bestaansrecht aan de transportindustrie vanwege hun gunstige ligging ten opzichte van water, weg en spoor. Beide steden hebben ooit hun binnenstad moeten herbouwen: wat voor Rotterdam het bombardement van 1940 was, was voor Chicago de Great Fire van 1871. Beide steden hebben deze – op onfortuinlijk wijze verkregen – blanke lei aangegrepen om een moderne stad met de blik op de toekomst te bouwen, vol hoogbouw, staal en glas. Beide steden kennen van oudsher een demografische samenstelling uit alle windstreken; zo was al in 1900 77% van de bevolking van Chicago niet in de VS geboren, terwijl in 2012 ongeveer de helft van de bewoners van Rotterdam van niet-Nederlandse afkomst is. En als er één stad in Nederland is die zich met het meeste recht ‘The Windy City’ mag noemen, dan is het Rotterdam wel.

Dus met een dikke knipoog van mijn kant is Rotterdam echt, heus, net Chicago. Daarom hoop ik dat iemand in Rotterdam na Barack Obama’s zege van gisteren dacht: “Dát kan ik ook!” Iemand met ouders of grootouders die niet in Nederland geboren zijn, bijvoorbeeld. Of iemand met ouders met een minimumloon, of een handicap, of weet-ik-wat dat van de traditionele hoeksteen afwijkt, en dat vanwege dat moment van inspiratie de minister-president van Nederland in 2020 een trotse Rotterdammer is. Chicago laat zien dat het móet kunnen. Yes we can!

door Fay van der Wall

Een duur ogende poort naar de hel

We hebben iets nieuws in Rotterdam: een enorme blikvanger, en het kostte de gemeente helemaal niets. Het is een rood, helverlicht gebouw waarop staat ‘The Sting, network of brands’. Je kunt het niet vermijden. Zelfs met je ogen dicht dansen de rode TL-lichten op je netvlies terwijl je het gebouw passeert richting de Lijnbaan.

The Sting? Was dat niet gewoon die winkel, verstopt in de Koopgoot, waar je tot je twintigste (oke, als je niet uit een dorp komt zoals ik was je er vast al veel eerder mee gestopt) stomme shirtjes kocht van nietszeggende merken als Sutherland of Bien ‘o Blue? In mijn tijd – ja, inderdaad pas zes jaar geleden – was de Sting voor meisjes die zich net iets meer konden permitteren dan de C&A, maar niet naar de Esprit of Mexx konden gaan wegens budgettaire redenen. Deze marktpositionering is gezien deze duur ogende poort naar de hel vast achterhaald, maar – hoe ver de keten de C&A ook is ontstegen – ik denk niet dat Rotterdam een podium moet bieden voor deze schreeuwende marketingstrategie.

Onder welke blueprint zou deze commerciële uiting nou vallen? De enige die ik me kan bedenken is ‘Manhattan aan de Maas’, maar die vergelijking moet stoppen na het aanschouwen van de skyline van Rotterdam. Voor het werkelijke New York-gevoel missen we namelijk een inwonertje of 9 miljoen, eveneens een flinke dosis Angelsaksische hysterie. Het gebouw van de Sting zou misschien niet misstaan in een felgekleurde straatscene van Sex and the City, maar hier in Rotterdam komt dit knalrood verlichte pand, vooral zo naast het statige gebouw van de Bijenkorf, nogal potsierlijk op mij over.

Als ik in Manhattan wil wonen dan ga ik wel in Manhattan wonen. En als ik in Rotterdam het New York-gevoel wil ervaren, dan koop ik wel een poster vol felgekleurde yellow cabs van de Ikea om boven mijn bed te hangen.

door Anneke Kortleve